[1414] κέλευμα, τό, = κέλευσμα; ἐξ ἑνὸς κελεύματος Sophr. bei Ath. III, 87 a; Plat. Phaedr. 253 d u. A.; oft v. l. κέλευσμα, Lob. zu Soph. Ai. 323.