[1456] κλύδων, ωνος, ὁ (κλύζω), das Wogen des Meeres,[1456] der Wellenschlag, Od. 12, 421; βοᾷ δὲ πόντιος κλύδων Aesch. Prom. 429, wie Soph. O. C. 1683; πελάγιος, ϑαλάσσιος, Eur. Hec. 701 Med. 29; in späterer Prosa, πνεῦμα καὶ κλύδων Arist. H. A. 5, 16; κλύδωνες Pol. 10, 3, 3; ϑάλαττα πολὺν ἔχουσα καὶ τραχὺν κλύδωνα Plut. Caes. 38. – Oft übertr. vom Unglück, ὅταν κλύδων κακῶν ἐπέλϑῃ, wenn des Unglücks Fluth hereinbricht, Aesch. Pers. 591; εἰς ὅσον κλύδωνα δεινῆς συμφορᾶς ἐλήλυϑεν Soph. O. R. 1527; ἄπορον κλύδωνα κακῶν Eur. Med. 362; auch in Prosa, πολὺς ἐν κλύδωνι τῶν ἄλλων πόλεων διαγομένη Plat. Rep. VI, 758 a; καϑάπερ ἐν χειμῶνι πολλῷ καὶ κλύδωνι τῆς πόλεως Plut. Coriol. 32; Sp.; κλ. καὶ μανία vrbdt Dem. 19, 314. – Auch ἔφιππος, das Wogen der Reiter u. Rosse, Soph. El. 723, wie πολέμιος Eur. Ion 60; von der Schlacht, πολὺς κλύδων δορός Suppl. 474.