[1480] κόναβος, ὁ, Geräusch, Getöse, Lärm; κακὸς κόναβος κατὰ νῆας ὀρώρει ἀνδρῶν τ' ὀλλυμένων νηῶν ϑ' ἅμα ἀγνυμενάων Od. 10, 122; Hes. Th. 709; κόναβος χαλκοδέτων σακέων Aesch. Spt. 145; in Prosa tadelt es Luc. hist. conscr. 22 als poetisch.