[1498] κοχύω, in Menge, mit Geräusch hervorströmen; ἐκ δὲ μετώπω ἱδρώς μευ κοχύεσκεν, v. l. κοχύδεσκεν, Theocr. 2, 106, Schol. δαψιλῶς ἔῤῥει; Phereer. bei Ath. VI, 269 d sagt αὐτόμὰτοι γὰρ διὰ τῶν τριόδων ποταμοὶ λιπαροῖς ἐπιπάστοις ζωμοῦ μέλανος – κοχυδοῦντες – ῥεύσονται. – (Etwa von χέω mit Reduplication gebildet?)