κράζω

[1498] κράζω, selten im praes., Ar. Equ. 287, Arist. H. A. 9, 1; gew. perf. κέκρᾱγα, in Präsensbdtg, imperat. κέκραχϑι, Ar. Vesp. 198 Th. 692, κεκράγετε, Vesp. 415, u. κέκραχϑε, Ach. 335, ἐκεκράγειτε, Xen. Cyr. 1, 3, 10; dazu fut. κεκράξομαι, Ar. Equ. 485; κράξω nur Lucill. 84 (XI, 141), der auch, wie a. Sp., den aor. ἔκραξα hat, 115 (XI, 211); auch κέκραξον, LXX; – eigtl. krächzen, vom Raben; übh. mit rauher Stimme schreien, kreischen; σὺ δ' αὖ κέκραγας κἀναμυχϑίζῃ Aesch. Prom. 765; ἡ δ' ἐξ ὕπνου κέκραγεν [1498] ἐπτοημένη Ch. 528; ποίου κέκραγας ἀνδρὸς ὧδ' ὑπέρφρονα, über welchen Mann, Soph. Ai. 1215; βοῶν καὶ κεκραγώς Ar. Plut. 722; Dem. 18, 132; Κάτων ἐδυςχέραινε καὶ ἐκεκράγει Pol. 31, 24, 1. – Auch = mit Schreien fordern, κέκραγεν ἐμβάδας Ar. Vesp. 103.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 1498-1499.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: