[225] μωμάομαι und μωμέομαι, tadeln, verspotten; Τρωαὶ δέ μ' ὀπίσσω πᾶσαι μωμήσονται, Il. 3, 412; ἐμωμήσω, Aesch. Ag. 268; Simds. bei Plat. Prot. 346 c; εὖ γε μωμᾷ ταυταγί, Ar. Av. 171; μωμεῦνται, Theogn. 369; Sp., wie Luc. hist. conscrib. 33, μωμήσασϑαι; Plut. μωμήσεταί τις μᾶλλον ἢ μιμήσεται, de glor. Ath. 2.