[611] πημονή, ἡ, poet. statt πῆμα; oft bei Tragg., sing. u. plur., z. B. τοιαῖςδε πημοναῖσι κάμπτομαι Aesch. Prom. 237, ὅμως δ' ἀνάγκη πημονὰς βροτοῖς φέρειν Pers. 285, πημονὰς εὔχου λαβεῖν Soph. Trach. 1179, u. öfter, wie Eur., ἐμοὶ χρῆν πημονὰν γενέσϑαι Hec. 630. In Prosa Thuc. 5, 18 in einem Dokumente.