σεμνύνω

[872] σεμνύνω, = Vorigem; ταῠτα περὶ ἑωυτὸν ἐσέμνυνε, er richtete dies um sich her auf eine prachtvolle Weise ein, Her. 1, 99; πρᾶγμα, Plat. Gorg. 512 b; ἑαυτούς, Phil. 28 c; rühmen, Dem. 19, 238. – Bes. im med. großprahlen, sich brüsten, rühmen womit, σεμνὰ σεμνύνεται, Eur. I. A. 996; Ar. Av. 727; σεμνύνεσϑαι ὥς τι ὄντε, Plat. Phaedr. 242 e; Gorg. 511 d u. öfter; ἐπί τινι, Theaet. 175 a, wie Din. 1, 16; ἐπὶ σμικροῖς, Dem. 24, 183; Isocr. 2, 34; παραλείπω φυλαττόμενος τὸ λυπῆσαί τινας ἐν οἷς σεμνύνομαι, Dem. 18, 258; ἐπὶ πράγματι, Pol. 21, 13, 9 u. öfter, wie a. Sp.; οὐδὲ σεμνύνομαι ἐπέραστος εἶναι, Luc. Mar. D. 1, 5; auch mit dem acc. vrbdn, wie Hdn. 5, 7, τὴν ᾿Αντωνίνου μοιχείαν αἱ ϑυγατέρες ἐσεμνύνοντο.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 2, S. 872.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: