[1185] ὑπ-ειπεῖν (s. εἰπεῖν), dazu, dabei sagen, Ar. Plut. 997 Thuc. 1, 90. 2, 102 Dem. 25, 91; – dabei als Vorrede sagen, ὀλίγ' ἄτϑ' ὑπειπὼν πρῶτον Ar. Vesp. 55; ὥςπερ ἐν ἀρχῇ ὑπείπομεν Thuc. 1, 35; καϑάπερ καὶ ἐξ ἀρχῆς ἦν ὑπειρημένον Isae. 11, 12; Dem. 18, 60. 23, 53; Soph. Ai. 212; πᾶσιν ὑπεῖπον τούςδε τοὺς λόγους Eur. Suppl. 1170; – auch = einen Sinn unterlegen, verstehen, οὑτωσί πως ὑπειπόντα τὰ τοῦ Πιττάκου, ὥςπερ ἂν εἰ ϑείημεν Plat. Prot. 343 e.