[1270] φθέγμα, τό, Laut, Stimme, Sprache, Rede; übh. Ton, Klang, Schall; Pind. αἴσιον βροντᾶς φϑέγμα P. 4, 198; φϑέγματι μαλϑακῷ 8, 32; κλύεις φϑέγμα τᾶς βούκερω παρϑένου; Aesch. Prom. 590, φϑέγμα δ' ἐξαίφνης τινὸς ϑώϋξεν αὐτόν Soph. O. C. 1619; Ant. 352 Phil. 1431 u. öfter, wie Eur., Ar. u. in Prosa, Plat. Rep X, 616 a LEGG. II, 655 a.