φῡκίον

[1313] φῡκίον, τό, auch φύκιον betont, = φῠκος; Arist. H. A. 6, 13; gew. im plur., Theocr. 7, 58, u. öfter in der Anth., wie ἔμιξε φυκία κήποις Paul. Sil. 61 (IX, 663), u. in Prosa, Plat. Rep. X, 611 d u. Sp., wie Luc. bis acc. 31; der Unterschied, der im E. M. zwischen den beiden Formen gemacht wird, ist unhaltbar.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 2, S. 1313.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: