[1333] χαμάδις, adv., poet. statt χαμᾶζε, auf die Erde, zu Boden, τὰ μέν τ' ἄνεμος χαμάδις χέει Il. 6, 147; ἐξ ἵππων χαμάδις πέσε 7, 16, u. öfter; χαμάδις βάλλειν Pind. N. 6, 53; καρπὸς χαμάδις πεσών Aesch. Spt. 340; sp. D., wie Ep. ad. 470 (Plan. 187).