Online-Bibliothek

Dat Leed vun dat Pack

1.

[344] Dor achter dat Holt wahnt

'ne lustig Ort Lür;

lat 's Abens denn bring se

ehr Middag to Für.

Ehr Mandag, so segg se,

geiht Dingstags irst an;

un de Fru dreggt de Bücks,

un de Pi dreggt de Mann.
[344]

Dat Wif kann nich haken,

de Kirl mag nich neig'n;

un bi se geiht de Sünn up

nich ihr as Klock teihn.

Se nähm' nicks nich vör sick,

denn so sleiht se nicks fähl –

un ehr Pött sünd ahn Henk

un ehr Emmers ahn Seel.

Un fängt't an to frier'n,

denn is ehr Holt all;

un as de Koh dot wir,

dunn so flickten s' den Stall.

För't Hungern dor heww se

man oft 'ne drög Köst,

doch ümmer 'ne Buddel

vull Snaps för'n Döst.

Vun Stäwels dor holl se

tohop man een Poor

un lat' viermal döpen

allmal in dree Johr.

Un wenn dat viert ründ is,

denn so warrn dat ball söß,

un'n Kamm heww se gor nich –

wen kämmt Hasen un Vöß?

2.

»Krischœning, min Sœhning,

de Sünn schint all buten!«

»De Mand is dat, Möding!

De schint dörch de Ruten.«
[345]

»Krischœning, min Sœhning,

stah up un böt Für!«

»Ach nee, min leew Möding!

Dat Holt is so dür.«

»Krischœning, min Sœhning,

mak flink un hal Water!«

»Ach nee, min leew Möding!

Dor sitt de Bukater.«

»Kumm ruter, Krischœning!

De Koh schast du melken.«

»Ach! dat hett noch Tit nog,

ick hür s' noch nich bölken.«

»Na, mak mi nich bös, hürst!

Stah up nu in Goden!«

»Ick do't nich, wat büst grad

man mi dat anmoden!«

»Ach, Krischan! Ick heww jo

de Gicht in de Knaken!«

»Un ick hadd in'n Drom mi

so dägten verslaken.«

So streden s', so legen s',

so legen s' un streden,

un as de Klock twölw slög,

dunn so makten se Fräden;

dunn säden s': »Wat will wi

so sihr üns bedröwen –

wi kœn' jo man leewerst

bet morrn früh töwen!«

3.

»Geiht nicks œwer Rennlichkeet!

Dat is min Läben,[346]

dat kriggt mit'n Titt een,

dat lett sick nich gäben;

dat steckt in dat Blot,

un dat lett sick nich lihr'n,

een mag noch so väl sick

un noch so dull bir'n;

Dat hett all keen Schick nich,

wen dat nich is gäben;

geiht nicks œwer Rennlichkeet,

dat is min Läben!«

De Ollsche de wüß dunn mal

üm sick to gripen!

Se makt sick vun Krümmstroh

een mächtiges Wipen;

se halt uten Pohl sick

een'n Emmer vull Water

un säd to ehr Gören:

»Nu lat't dat Gesnater!«

Dor müßten de Jungs all

un Dirns all sick schuben

samst Kater, Hohn, Swin, Gos

ut Kamer un Stuben.

Dunn nehm se dat Wipen

un füng an to bösten

de Sahl un de Bahl,

Däl, Stänners un Pösten.

Se rew un se schrubbt,

se wischt un se schüert

dat Schapp un den Kätel,

Pött, Schapens un Bürd.
[347]

Toletz noch dor kreg se

ehr Bessen un fägt sick

den Disch af twee, dreemal

un huchelt un hœgt sick:

»Geiht nicks œwer Rennlichkeet!

Dat is min Läben,

dat kriggt mit'n Titt een,

dat lett sick nich gäben!«

Nahst bröcht se de Müll all

herut uppe Kor'n –

dor was ünner Fett

för dree Johr de heel Gor'n.

4.

De Ollsche de güng

in de Eeken un Böken;

holtin güng se, Lilgen –

kunfalgen to söken.

Se fünn se un wünn se

un bünn se mit Klugen

vun utrappelt Strümpschächt –

so nährig sünd Frugen.

Nu hett se ball nog,

un nu lett se dat Plücken,

ehrn Korf uppen Arm

un ehr Kiep uppen Rücken.

Se drög in de Kiep

ehrn lüttsten Krabaten;

se hadd väl to leef em,

un se künn em nich laten.
[348]

De Kiep hadd keen'n Deckel,

dor kek he heruter,

twee blanke Släpkarten

de hadd in sin Snut he.

»Nu böhren wi Schillings,

nahst köp wi üns Stuting:

denn kriggst du ok af wat,

min Seeling, min Puting!«

So humpelt to Stadt

mit den Korf un dat Gör se,

un, süh eens! fif Schilling

de kreg se, de böhr se.

Man, ach! vör de Bod

kreg se wedder ehr Nücken,

verded se, versöp se

mit eens ehr poor Plücken.

Dunn tummelt nah Hus se

den Öwer bi't Water;

dor schöt ut de Kiep ehr

herut de Krabater.

Se seg em koppheister

in Wickeln un Bündeln

den Öwer hendal

mit Geblarr rünner tründeln.

Koppheister so schöt he

in't Water herünner

un spaddelt un blubbert,

as ob swemmen künn he.

Dunn jucht se un krischt se

un süng dörche Nasen:[349]

»Jung Lüd de wœl' ok jo woll

lustig eens wäsen!«

5.

Se seten un hukten

tosam up twee Hükers

un bünnen to Bessen

Barkrisers un Strükers.

Se legen so dull un so

wiß in de Sälen –

de Sweet schöt ehr druppwis

heraf uppe Dälen.

»Nu fählt üns man, Moder,

noch fiw an twee Stiegen!«

»De wœl wi woll, Vader,

de wœl wi woll kriegen!«

»De Bessen de dräg wi

nu morrn nah den Möller;

Brot krieg denn in't Schapp wi

un Tüffken in'n Keller!«

Dor würren s' so lustig,

dor müßten s' eens tüllen,

dor deden de Oll un

de Ollsch sick beknüllen.

Dat Wäder was rusig,

de Winter was buten;

dat tröck dorch de Stänners

un Sahlen un Kluten.

»Ach, Vader, wat früst mi!

Herr Je, wat dat kolt is![350]

Dat's leg, wenn een olt is

un denn dor keen Holt is!«

Nich lang, dor füng ok

de Oll an to stähnen:

»Ach, Moder, mi schüddn

as koll Feewer de Tähnen.«

»Ach, Vader! Wat nœlst du,

wat helpt dat Besinnen!

Wenn eener man recht söcht,

de ward woll wat finnen!«

Dunn söchten s', dünn fünnen s' –

ehr Bessen de stöken

se rin nah de Aw,

un de brennten as böken.

Dünn säden s': »Dat's kolt,

un de Deuker mag frieren –

de irst Not, de slimmst Not,

de möt een sacht kihren!«

6.

Se schüll em 'ne Bütt,

un he schimp ehr'n Draken;

dunn kemen se wedder

sick beid uppe Knaken.

He grep nah de Rung

un se nah den Spaten,

un dunn güng de Fohrt los

dor günt bi den Katen.

He slög dunn den Gräwer

swippswapps ute Fust ehr;[351]

grön würr se vör Iwer,

kort würr dunn de Pust ehr.

Tosprüng se, toföt se,

luddhals krischt un rort se,

rut ret ut den Poll em

twee Fusten vull Hoor se.

So nüschten se beid sick

herin in den Graben,

he baben – se ünner;

he ünner – se baben.

Se krischt as'n Swin,

dat de Slachter hett stäken;

he bölkt as'n Bull,

den de Hürn se afbräken.

Schultvader de is dunn

vörœwer dor kamen.

»Wu«, röp he, »wat, sünd de

all wedder tosamen?

Wat nüschen all wedder

se dor anne Ir sick?

An sonn leddig Röp,

je dor biten de Pir sick.

Wat schüll wi se stür'n,

wenn dorto keen Not is;

wi weet' dat jo all,

wat in'n Hunnstall keen Brot is.

Denn lat se man, lat se –

dor's nicks an gelägen!

Pack sleiht sick, Pack ward sick

woll wedder verdrägen!«