Online-Bibliothek

Däuwäder

[276] Töw, Winter, töw, du Brummbor!

Wat makst uns all för Last!

Töw man, nu is din Tit glik üm,

oll Gnatzkopp, Wrœgelknast!

Du hest üns dull noch schäwelt,

so dull een schäweln kann;

un wenn du di ok noch so sparrst

un girn uns wider schäwelt haddst,

nu möst an't Metzer ran!
[276]

Du sühst all gor to geestlich,

to grag all ut un grön,

du haddst sacht girn'n Hamel hatt,

'n Hamel mit fif Been?

Man so fett fiedelt Lux nich –

din Recht kriggst, süs keen Spir;

den Swanz di achter't Uhr afsnir'n,

dat müchst du, glöw ick, gor to girn –

ja, wenn de Sünn nich wir!

De steiht nu wedder tidig up,

un lat geiht se to Rüst;

se kihrt sick an din'n Iwer nich,

kihrt sick nich an din Lüst;

se hett di an din'n Poll nu fat't

un plückt di ut din'n Bort;

se fött di an din blag oll Snut

un ritt din grisen Hoor di ut,

bet dat du dot di rort!