Online-Bibliothek

Inne Koppel

[301] Gistern – hente teihn so, Nahwer,

bi Klock elbn so rüm, vör Disch –

wull ick ran eens an min'n Hawer

un dat Mankkurn bi de Wisch.

Kümmt min Jung dor sacht ansläken,

un he würr mi nich gewohr

ick hadd achter'n Bom mi stäken –

ih, denk ick, wat deit he dor?

Sacht slek he sick an dat Fahlen

in de Koppel, an dat bleßt,

un – mi schall de Schinner halen! –

een-twee-dree – is rup he west.

Na, de Voß – tweejährig würr he

un is'n heel kaptales Pird –

irst dor stünn bomstill un schüdd he

sick, as hadd he sick verfihrt.
[301]

Na, nahst steidelt œwer Enn sick

boltengrad he, slög för dull,

man de Jung höll mit de Hänn' sick

as 'ne Klatt an Hamelwull.

Nahsten snöw de Voß un buckt he,

as hadd he vörhen man spaßt,

man de Jung, nich ruckt un muckt he,

as sonn Twäl so höll he fast.

Na, toletz dunn rönnt dat Fahlen

as sonn Vullblot in de Bahn,

rein as hadd een gleundig Kahlen

achter ünner'n Swanz em dan.

Rœwer güng dat œwer'n Graben,

œwer't Rick un dörche Bäk –

un de Jung, een möt dat laben,

de set fast grad as sonn Täk.

Oewerst grad in't dullste Rönnen

baff! dor stünn min Voß, un baff!

los let dunn de Jung sin Hänn'n

un koppheister schöt he raf.

Ick dunn ran: »Hest ok wat braken –

felst di ok toschannen wat?«

»Nee«, lacht he dunn, »Pogg un Snaken!

Vader, nee, wu schön güng dat!«