[188] μίνυνθα (μινύς), ein wenig, oft bei Hom.; μίνυνϑα δὲ χάζετο δουρός, Il. 11, 539; bes. von der Zeit, ἤσπαιρον δὲ πόδεσσι μίνυνϑά περ, σὔτι μάλα δήν, Od. 22, 473, öfter; καδδραϑέτην οὐ πολλὸν ἐπὶ χρόνον, ἀλλὰ μίνυνϑα, 15, 493. Man nimmt ein altes subst. μίνυνς an, zu dem es der acc. sein soll.