Online-Bibliothek

πάν-νυχος

[461] πάν-νυχος, = παννύχιος; τί πάννυχον ὕπνον ἀωτεῖς; Il. 10, 159; πάννυχοι δὴ διάπλουν καϑίστασαν, Aesch. Pers. 374; αἵ σε μαινόμεναι πάννυχοι χορεύουσι, Soph. Ant. 1138; u. adverbial, τοῖά μοι πάννυχα ἀνεστέναζες, die ganze Nacht hindurch, Ai. 911, im Ggstz von φαέϑοντα, bei Tage; Eur. nennt so den Mond, Alc. 453; in Prosa, πάννυχος λύχνος παρακαίεται, Her. 2, 130; Sp.; auch im adv.; – fem., Agath. 9 (V, 296).