Miss

1. Dat 's miss (übel), säd Jan, dôr harr em 'n Hund in 't holten (hölzern) Bên bäten. (Oldenburg.) – Hoefer, 461; Goldschmidt, 159.

Holl.: Het is mis, zei Harmen, en hij stak de kraan bezijden het vat. (Harrebomée, I, 285.)

2. Dat was doch net hêl miss, sä de Düfel, do smêt he sîn Grotmoder dat ên Óg ut. – Kern, 1457.

3. Dat was miss, sä de Kröpel, as de Hund üm in sîn holten Bên bêt (biss). – Eichwald, 1132; Frommann, II, 538, 180; Hoefer, 461; Schlingmann, 702.

4. Dat wer noch nich ganz miss, se(de) Jan, as he sin Môr (Mutter) 't ên Ôg ûtsmêten (geworfen) hadde. (Ostfries.) – Bueren, 285^a; Eichwald, 894 [668] ; Frommann, II, 538, 181; Hoefer, 462; Hauskalender, III; Schlingmann, 704.

Holl.: Dat is niet al mis, zei de jongen, en hij wierp een' steen voorbij den hond, maar tegen de scheenen van zijne stiefmoeder. (Harrebomée, I, 316.)

5. Ên miss, ên wiss. (Holst.) – Schütze, I, 289.

Wird gesagt, wenn jemand von irgendetwas eins verloren und noch eins behalten hat, z.B. wenn Aeltern ein Kind gestorben, aber noch eins geblieben ist.

6. Miss, säd' de Maid, 't Hemd sitt d'rvör. (Ostfries.) – Hoefer, 239^a; Stürenburg, 151^a.

7. 'T is miss, see de Maid, dô was 't Hemd verdrai't. (Ostfries.) – Bueren, 1098; Hoefer, 712; Hauskalender, II.

8. 'T is nich ganz miss¹, säd de Jung, smêt na'n Hund un râkde² sîn Stêfmoder. (Oldenburg.) – Bueren, 1117; Goldschmidt, 111; Hoefer, 564; Stürenburg, 151^a; Schlingmann, 747; Hauskalender, III.