1. Die besten Klimmer brechen meist (oft) den Hals.
Holl.: Die beste climmer brict dicste den hals. (Tunn., 9, 1; Harrebomée, I, 414b.)
It.: Chi non teme, pericola. (Gaal, 612.)
Lat.: Sepius ima petunt, melius qui scandere norunt. (Fallersleben, 291.)
2. Gute klymmer fallen gern. – Luther's Ms., S. 1.
»Gemeinlich fallen die hohen klimmer.« (Waldis, I, 36, 51.)
3. Haug1 Klemmer un deipe Schwemmer woret2 nig olt. (Münster.) – Firmenich, I, 298, 43; Frommann, VI, 424, 12; hochdeutsch bei Körte, 3440; Simrock, 5758.
1) Auch: hoge = hohe.
2) Werden.
Holl.: Hoogklimmers en diepzwemmers kennen geene voorzistigheid. – Hoogklimmers en diepzwemmers staan meest kwalijk. – Hoogklimmers en diepzwemmers ziet men zelden op hun bed sterven. – Klimmers moeten eindelijk nederdalen. (Harrebomée, I, 414b.)