Vergnügen (Verb.)

Vergnügen (Verb.).


1. Ein jeder sei vergnügt in seinem Stande.

Lat.: Quod sis, esse velis, nihilque malis. (Martius.) (Philippi, II, 146.)


2. Man immer vergnögt sîn, säd' de Jung, un lûst sînen Hund. (Mecklenburg.) – Hoefer, 532.

»Man immer vergnögt, söä' de dune (betrunkene) Bu'r, un lu'ste sienen Hund.« (Schlingmann, 157.)


3. Seid vergnügt, wir leben noch; klingt es nicht, so klappert's doch.Frieske, 13, 57.

Spruch im Bierkeller des neuen berliner Rathhauses.


4. Vergnügt sein geht über Reichthum.Simrock, 10857.

Holl.: Vergenoegheid is ware rijkdom. (Harrebomée, II, 370b.)


5. Wer sich mit dem vergnügen thet, so die natur erfordert, der wer reich gnug zu aller frist, dieweil jhm anders nichts gebrist.

Lat.: Qui non curaret plus quam natura rogaret dives sic esset, quia res sibi nulla deesset. (Loci comm., 186.)

6. Wer vergnügt ist, der bedarf nicht viel.Lehmann, 349, 17; Törning, 52.

Lat.: Nulla rebus in externis animi est tranquillitas. (Lehmann, 349, 17.)


7. Wohl dem, welcher ist vergnügt, wie sich sein Verhängniss fügt.Gerlach, 214.


*8. Er ist so vergnügt wie eine Maus im Stroh.

Holl.: Hij is zoo blij als eene rat in het stroo. (Harrebomée, II, 210b.)


*9. Er ist so vergnügt wie einer, dem das Weinen näher als das Lachen ist.

Holl.: Hij is zoo vergenoegd als een man, dien det huilen nader dan het lagchen is. (Harrebomée, II, 60a.)


*10. Hä is so vergnögt ass de Schwienslus, de bawen in de Borsten sitt.Schlingmann, 966.


*11. Hei öss vergnögt, als hädd' em êner klêne Stener ön e Narsch geschmeten.Frischbier2, 3899.


*12. Vergnügt wie die Kiebitze im Schilf.Altmann VI, 513.


Quelle:
Karl Friedrich Wilhelm Wander (Hrsg.): Deutsches Sprichwörter-Lexikon, Band 5. Leipzig 1880.
Lizenz:
Kategorien: